Spyker - zamek

Marlena Landowska

Widok od zachodu

Sztukateria sufitowa pt. „Cztery elementy“

Na półwyspie Jasmund, w pobliżu wsi Bobbin, nad brzegiem zatoki Grosser Jasmunder Boden, leży miejscowość Spyker. W XIV w. była ona własnością rodu von Jasmund ze Stralsundu. Po wygaśnięciu rodu, szwedzka królowa Christine podarowała tę posiadłość Carlowi Gustavowi von Wrangel, pozostającemu w służbie koronie szwedzkiej naczelnemu wodzowi i późniejszemu generalnemu gubernatorowi Pomorza, w uznaniu jego zasług w wojnie trzydziestoletniej. W skład majątku wchodził dwór mieszkalny z XVI wieku oraz zabudowania gospodarskie. Wrangel zlecił przebudowę pierwotnej renesansowej budowli przykrytej dwoma równolegle położonymi, bliźniaczymi dachami (podobnymi do dachów zachowanych do dziś w Boldevitz i w Krągu) oraz posiadającej dwie wieże narożne od strony dziedzińca. Rekonstrukcja polegała na wzniesieniu dwóch kolejnych narożnych wież, przebudowie dachu oraz dostawieniu klatki schodowej pośrodku fasady od strony dziedzińca. Wystrój wnętrz wykonali sztukatorzy Antonius Lohr i Nils Eriksson.

Po śmierci Wrangla w 1676 roku posiadłość przypadła w udziale młodszej córce, Hedwig Eleonore Sophie, żonie pułkownika Ernesta Ludwiga II z Putbus, a po jej śmierci dobra przejęła rodzina von Brahe. Po wcieleniu szwedzkiej wyspy Rugii do Królestwa Pruskiego (1815) hrabia Magnus Frierdich von Brahe sprzedał majątek księciu Wilhelmowi Malte von Putbus. Majątek pozostawał własnością rodziny von Putbus do roku 1945.

Trzykondygnacyjna budowla na planie prostokąta wzniesiona została na wysokiej piwnicy. Charakterystyczne są dla niej cztery narożne wieże o cebulastych kopułach, stromy dwuspadowy dach ze szczytami o wyciętych wgłębnie krawędziach oraz ryzalit klatki schodowej, ozdobionej podobnym szczytem, a usytuowany niesymetrycznie względem fasady głównej. Otynkowane elewacje w kolorze czerwonym podzielone są oknami ujętymi opaskami i zamkniętymi łukami odcinkowym. Rozglifiony portal jest elementem pochodzącym z okresu ok. 1800 roku.

Po drugiej wojnie światowej posiadłość zamieszkiwali przesiedleńcy, a następnie była ona użytkowana przez rolniczą spółdzielnię produkcyjną. W roku 1964 przeszła na własność związków zawodowych, została odnowiona i przystosowana do funkcji hotelowych. Podczas tych prac przeprowadzono drobne zmiany na zewnątrz oraz dokonano istotnych przeróbek w pierwotnym układzie wnętrz. Mocno zniszczone drewniane stropy belkowe zostały częściowo zastąpione stropami z żelbetu. Zdemontowano trzy cenne sztukaterie z XVII wieku z przedstawieniem Perseusza i Andromedy, czterech żywiołów, sądu Parysa, czterech pór roku oraz ptaków. Poddano je renowacji oraz powtórnie zamontowano w innym układzie. W latach dziewięćdziesiątych XX wieku miejscowy właściciel hotelu odkupił posiadłość i zlecił jej renowację. Obecnie mieści się w niej hotel i restauracja.